2011 ජූලි 19
නීල නෙතු පියා.
පෙරදාක සනසලා
නොදැක නුඹේ රුව මා හඳ
කිමඳ මඟ බලා.....
සීනා මල් මවා
පෙරදිනක හිනැහිලා..
දෑත් මතින් රැදි මල් රඳ
කිමඳ මග බලා...
එන්න පියඹලා
ඉන්න මටම ලං වෙලා
තුටු නොලැබ මාගේ හඳ වැලපෙයි
නුඹව සිහිවෙලා...............
.................................................................................
2011 අගෝස්තු 24
ලියන්නට කවියක්
පෙරුම් පුරනා සිතකුත්
නිදන් නැති පද වැලක්
අමුනමිද නැතුවම තාලයක්
පියඹන්න පෙරුම් පිරුවත්
තටු නොලැබ සිතින් දුක් වූවත්
පලක් නැති පැතුම් අහුරක්
රැගෙන යන්නෙම්ද නොනිමි ගමනක්
ලොවට පෙන්වූවත්
සිතින් තුටු වූවත්
අහිමි පෙම් පුවතක්
කෙසෙල වේවිද තවත් මොහොතක්
හෙට දිනට මම නැතුවත්
ඔබ ඇවිත් අනඟ රඟ රැගුවත්
මගේ ලොව හෙටටත්
හිරු ඇවිත් යයි ලෙසින් හැමදාමත්..
.................................................................................
2011 අගෝස්තු 26
පීනන්න වුයෙමි
මහ සයුර මැඳ
සුන්දරම දසුනකි..
මහ මුහුද මැද ඇති දූපතක
දියකිඳුරියකි..
මා විඟස ගොස් දියකිඳුරිය අත පැතුවෙමි
ඇයද අත දුන්නාය
පසුව අපෙ දෙදෙනා අත ගත්තේය
නිවස වෙත එන්නට ගොඩ බිමට ආවේය
අහෝ ඛේදයකි
ඇයට කකුල් නොමැති නිසා ඇවිදින්නට බැරිය..
එම නිසා ඇයව ගොඩබිම තියා මම ගෙදර ආවෙමි......
.................................................................................
2011 සැප්තැම්බර් 12
මන්නාරමේ ඉදන්
වැලි පාලමක් ලගින්
ආ නුඹ සමගින්
තවම මා තනිවී මේ ලෙසින්
පිච්ච මල් සුවදින්
හමන මද නළ සමගින්
තුරුළු වී රහසින්
මීනු නුඹ කෝ නැතිද අද ඇවිදින්
දවටලා පිච්ච මල් රැහැනින්
සරසවා හිස මල් සුවදින්
යන විට කළඹවා මා මනසින්
කොහෙද නුඹ අද සැගවිලා මෙලසින්
................................................................................
2011 සැප්තැම්බර් 22
මිය යන්න මොහොතකට පෙර
පෙරුම් පිරුවෙමි නුඹ දකින්නට
අන් කිසිවක් නොපැතූ අයුරින්
නුඹ දකින්නට සිහින මැවූයෙමි..
නමුත් දනිමි මම...
නුඹ නොඑන වග..නමුත් මට
නුඹ එනතෙක් නැවතී සිටිය නොහැක..
අවසරයි මට..
දෙනෙත් පියාගන්නට..
ඉඳින්
හමුනොවෙමු අපි යලිත් මතු සසර පුරාවට.........
................................................................................
2011 ඔක්තෝම්බර් 14
මගේ අවසාන බස් කවිය..
මා මිය ගිය දිනට
මා මල සාහොන අභියස
කවුරුත් නැතිය තනි රැකුමට
කවුරුත් නැතත් තනියට
කුණුවී යන මිණිය වට
ඉහඳ පණුවන් වට වීගෙන
තනියට හිදී මා මළ පසුවට...
නැතිවී ගිය කලට ඕජස
ඉහද පණුවොත් යතිය හැර යන්න
මළ පසු ජීවිතය මෙන්ම
අරුමයක් නැත වටහා ගන්න
ඇතෝත් තේජස
ඇතිය වට ඉහඳ පණුවන් ගොල්ල
නැතුව යන කලට ඒ බල
උන් යන්න යයි දමා තනිකර..
........................................................
බස් නැමැති සුන්දර ස්ථානය මතු දිනක නැති වූවද මා වඩාත් ආදරය කල ඒ මතකය සිහිවටනයක් ලෙසින් මේ බ්ලොග් පිටු අතර සැමදා රැදේවා!!!!