මං මැරුන දවසකට

මං මැරුනාම

මගේ මිනිය උස්සන් යන්න

හය දෙනෙක් මදි වේවී..

නමුත්

හය දෙනෙකුට බැරි නන්

එදාට වත් මගේ මිනියට උර දෙන්න

මං දනිමි

පෝලිමක් මග බලං ඇති බව

උන් මට ආදරේ ඇති නිසාවෙන් නොව

මගේ මිනියට උර දීමන්

උන් සතුටු නිසාවෙන්

උන් ‍උර දෙනු ඇත

මගේ මිනිය පස් වලක් තුල සැගවී යන තෙක්ම

මා මිය ගිය පසු

ඒ මිනී වලටම

රතු රෝස මල් පෙති

ඉසිනු ඇත දෙනෙතින් තෙමා යන කඳුළු බිදු සමගින

නමුත් මා දනිමි

ඒ කඳුලු බිදු මා නිසාවෙන් නොවන වග

තවත් එක සමුගැනීමක

එකම එක පිටුවක් සදාතනිකව ලියවෙනා වග...

මා ඉදින් මා මිය ගිය පසු

තවත් කුමකටද මා නමින්

හෙලනු කඳුළු බිදුවක්

එනු මැන

හෙලන්නට නොව කඳුළු බිඳුවක්

කන්න වට්ටක්කා සමග

තවත් එක බත් පොඩ්ඩක්...........